Weer-Stand

Door trauma je gevoel kwijt.

Regelmatig roep ik mijn lijf met veel liefde op het matje - inclusief de bloemetjespyjama □

Eerlijk? Ik heb getwijfeld aan dit initiatief. Mij afgevraagd of ik er wel klaar voor ben. Want zoals ik je eerder al liet weten, laat ik mijn licht graag schijnen en verbind ik mij van nature gewillig van op een podium met een publiek, maar met een getraumatiseerd zenuwstelsel is dat geen evidentie: na de top volgt ongenadig de tuimeling. Na het licht, de leegte. Mijn lijf biedt weerstand.
In mijn eerste levensjaren bevond mijn lichaam zich zo fundamenteel in een stresstoestand dat het zich daarop is gaan instellen. Stress werd het nieuwe ‘normaal’. Mijn prille zenuwstelsel raakte zo overprikkeld, dat het altijd wel een reden vond om te vechten of te vluchten. Het had zoiets van: ‘Ach jullie kunnen me wat! Als ik zelfs geen 5 minuten soelaas krijg, blíjf ik gewoon slagvaardig.’ Toen de energie eenmaal op en de rek er af was, restte het nog één laatste afweer:  voor dood spelen of ‘bevriezen’.
Op dit moment zit mijn zenuwstelsel in de diepvries én staat het voortdurend op ‘AAN’. Ik hoef je niet te vertellen hoe moeilijk het is om je ‘licht te laten schijnen’ wanneer je er bij loopt als een flikkerend frigolampje.
Mijn lijf schreeuwt ‘GEVAAR!’, al meer dan 40 jaar, op allerlei plekken en in allerlei vormen: hoofdpijn, hyperventilatie, het uitblijven van een menstruele cyclus, een onverzadigbare honger, een verstoorde bloedsomloop, prikkelbare darm, slapeloosheid, paniekaanvallen, eczeem, … En nóg blijf ik ‘flink’ de ‘kansen grijpen’ en de plannetjes in mijn hoofd uitvoeren. Want …, zo wist Doe Maar*: ‘Het leven gaat door’. Toch?
Ook volgens mijn traumacoach, Esther Verwoord, biedt een lichaam na trauma, wanneer het niet wordt gehoord, weerstand door signalen af te geven als in de opsomming hierboven. Maar het kan ook andersom: soms heb je net een verminderde gevoeligheid. Dat laatste trok mijn aandacht want ik kon er mij niets bij voorstellen. Tot vanochtend.
Toen de wekker ging, merkte ik dat ik heel moe was, héél intens. Dat was niks nieuws, maar deze keer besefte ik plots dat ik dat gevoel in de loop van de dag weer kwijt zou spelen. Want zo gaat het altijd. Zeker wanneer ik aan een fijn nieuw initiatief werk zoals deze blogsite, ga ik graag volledig aan mijn vermoeide lijf voorbij. Het opstaan is moedeloos en moeilijk. Maar naarmate de dag vordert, bezig ik dat gevoel steeds meer naar de achtergrond. Tot het ’s avonds zo ver weg zit dat het me alle moeite van de wereld kost om de omgekeerde beweging naar rust te maken.
Daar zit dus mijn verminderde gevoeligheid: ik weet niet meer hoe intens vermoeid ik ben! Ik wil het niet weten, want het komt me niet uit. En daarnaast is het gewoon ook verdomde moeilijk. Ik heb een job die ik geweldig graag doe, maar die een zekere inspanning vraagt. Ik ben een partner en een moeder.
Nu ik dit schrijf, protesteren mijn darmen met lichte krampen en verzamelde lucht. Ik voel spanning in mijn benen, billen, rug en schouders. Ik adem niet volledig door. Het is tijd voor een pauze, een voel-moment. Want sinds vanochtend wéét ik dat ik moe ben. Ik dim het frigolampje en tast in het duister. Op zoek naar de vermoeidheid.

(*)'Doe Maar is een Nederlandse popgroep, die invloeden uit onder andere ska, punk en reggae combineerde tot een eigen Nederpop-geluid. De band bestond oorspronkelijk van 1978 tot 1984. Het succes bij de overwegend jeugdige fans en de uitzinnige publieksreacties van vooral jonge tienermeisjes leidde regelmatig tot vergelijkingen met Beatlemania. Vanaf een eerste reünie in 2000 (met nieuw album) komt Doe Maar zo nu en dan bijeen voor concertreeksen (2008, 2012, 2013, 2016–2017, 2018).
Na het matig ontvangen debuut Doe Maar (uit 1979, nog zonder Henny Vrienten) haalden alle vier reguliere studioalbums de nummer 1-positie in de Nederlandse albumlijsten. In de loop der jaren haalden daarnaast acht verschillende verzamelalbums, drie live-albums en een studio-album met nieuwe versies de hitlijsten, waarvan het live-album met groot orkest Symphonica in Rosso (2012) ook weer op 1 kwam. Hiermee is Doe Maar een van de succesvolste Nederlandstalige groepen. ​(bron: Wikipedia)'
Sinds 1982 heb ik Doe Maar voor altijd in mijn hart gesloten. Als tiener schreef ik enkele brieven naar Ernst Jansz. Op 2 daarvan kreeg ik een heel persoonlijk antwoord. In 2001 nodigde ik Ernst uit voor een interview voor mijn programma 'De Nederlanden' op 4fm - nu JOE. Ik denk met veel warmte aan die ontmoeting terug.