je bent er!

Door trauma verkeerd verbonden.

(*) The Wizzard of OZ

Or as the Wizard says: 'True courage is in facing danger when you are afraid' □ ❤

Je bent er en dat maakt mij blij. Vooral omdat we onwaarschijnlijk veel op mekaar lijken. Daar ben ik van overtuigd. Als mens zijn we namelijk onlosmakelijk met mekaar verbonden. We stammen stuk voor stuk uit hetzelfde stof dat ook onze aarde en elk wezen daarop heeft gevormd. 
Ik vind het heerlijk om mij verbonden te voelen met anderen. En toch, vond ik het nooit vanzelfsprekend. Ergens kwam er een kink in de kabel, een storing op de lijn. Al op heel jonge leeftijd ging ik onbewust voorwaarden stellen aan die connectie. Of beter, met mondjesmaat ging ik steeds meer geloven dat het volgens bepaalde regeltjes moest. Ik vormde een ongeschreven code volgens dewelke ik mij moest gedragen, wilde ik mij verbonden voelen met anderen. Ik manipuleerde de verbinding. 
Volgens die code moest ik lief, braaf, gehoorzaam, vlijtig, geïnteresseerd, gedienstig en netjes zijn bijvoorbeeld. En ik mocht de ander vooral niet in de weg zitten. Maar ja, ... wat betekenden al die verschillende eigenschappen concreet? En waren ze niet voor iedereen anders? De voorschriften waren helemaal niet zo duidelijk én niet consequent. Een beetje zoals de coronaregels ... 😉
Bijgevolg raakte ik volledig in de war en keek ik in gezelschap eerst de kat uit de boom tot ik uitgedokterd had in welke persoon, welke vorm ik mij moest gieten om zeker aanvaard te worden: om LIEFDE te VERDIENEN.
Tot voor kort cijferde ik mijzelf stelselmatig weg, want ik was opgegroeid in een omgeving waar ik alleen op die manier kon overleven. Ik was er heel bedreven in geraakt en nam vlot allerlei gedaantes aan, geholpen door mijn uitgesproken fijngevoeligheid. Het was een talent. Bij momenten was ik er zelfs fier op.
Alleen paste ik mij zó goed, zo veel en zo vaak aan dat ik helemaal vergat waar ik zélf in paste. Ik was vergeten wie ik was, van huis weggeblazen, alle richtingen uit terwijl het binnen in mij ongenadig hard stormde. 
Ondertussen ben ik op weg terug - niet écht natuurlijk, maar zo voelt het. En het is geen 'wandelingetje'. Noem het gerust een tocht door die orkaan vanbinnen. Toch lijk ik nu te weten welke kant ik uit moet. In de verte zie ik zelfs het licht. In een reflex zou ik er meteen in willen baden om het volledig in mij op te nemen. Ik heb me zo lang leeg gevoeld, dat ik geneigd ben om alles waar ik van geniet veel te gulzig op te drinken. Een kater is dan onvermijdelijk. 
De enige weg naar het licht is de storm. Dat weet ik nu. Misschien zijn we ook daarin samen verbonden. Jij in jouw windhoos en ik in de mije. Samen, apart. Ik ken jouw worstelingen niet en ik kan ze niet wegnemen. Jij zo min die van mij. Ik weet wel dat het beter wordt. Wanneer je niet hardnekkig het licht afdwingt, maar op de tast je pad vervolgt. Een beetje zoals in die film met Judy Garland* brengt de storm jou weer thuis. Je bent er. Nu al. En in elk moment dat volgt. 

---