de ander in jezelf ...

Connectie met de ander is connectie met jezelf

Vorige week, op 25 april hoorde ik dat Henny Vrienten overleden was. Henny was, samen met Ernst Jansz één van de boegbeelden van Nederlands meest begeerde popgroep ooit. Maar hij was veel meer dan dat. Zo schreef hij jarenlang in navolging van Harry Bannink de liedjes voor Sesamstraat, componeerde hij filmmuziek en stond hij op het podium met projecten als ‘The Magnificent Seven’, ‘Vreemde Kostgangers’ en natuurlijk als ‘Henny Vrienten’ zelf.
Voor mij was Henny, met de sound van Doe Maar, een soort van anker geworden. Op mijn 13de voelde zijn muziek voor mij als ‘thuiskomen’ en zeker zo omdat ik dat op dat moment in mijn eigen huis bij mijn eigen ouders niet kon. Vanaf het eerste moment waarop ik dat eigenzinnig hippe Nederlandse bandje hoorde, voelde ik (h)erkenning, al had ik geen idee waarom dat zo was.
Iets gelijkaardigs beleefde ik met de muziek van Chris Cornell, die ik tot voor zijn dood enkel kende als ‘de zanger van Soundgarden’ of nog specifieker eigenlijk, als 'de zanger van de grunge-hit Black Hole Sun'. Getriggerd door het trieste nieuws van zijn overlijden, besloot ik te grasduinen in zijn repertoire en ontdekte ik zijn solowerk. Sommige van zijn nummers gingen bij mij meteen door merg en been en zijn stem leek mij te raken tot in het diepste van mijn ziel. Alweer voelde het alsof ik connectie maakte met iemand die mij totaal vreemd en - straffer nog - zelfs niet meer onder ons was. Eigenaardig vond ik dat. 
Vandaag had ik opnieuw zo’n beleving toen ik belde met een klant die ik nog nooit eerder had ontmoet. Eenmaal aan de praat, voelde ik een oprechte blijdschap opborrelen omdat onze kijk op bepaalde dingen heel erg gelijkaardig bleek te zijn. Wat die klant vertelde, was voor mij heel herkenbaar en dat dat zo gebeurde, was heel onverwacht. Weer voelde ik een verwantschap, een connectie. Ik werd er gelukkig van en dat gaf me energie, maar wat maakte dat ik een dergelijke verbinding ervoer? 
Opeens begreep ik het. Hoewel het zo kan lijken, heeft dat energieke gevoel van connectie met de ander niet zozeer met die ander te maken, maar veel meer met jezelf. Ik werd niet in eerste instantie blij van Doe Maar of de songs van Chris Cornell. Ook geloof ik niet dat het in eerste instantie die klant was die mij ‘vleugels gaf’, het was IKZELF.
Ik had – zonder daar bij stil te staan – in de liedjes of in die ander telkens een stukje van mezelf weer gevonden. De muziek of de persoon had zonder dat ik daar erg in had een deeltje binnen in mij aangesproken, misschien zelfs een stukje van mij waar ik mij niet zo bewust van was omdat een ander of ikzelf dat altijd liever in het donker gehouden had. Nu ik precies dat deeltje elders weer herkende – of meende te herkennen – werd het in mij bevestigd, het mocht er zijn, ik mag er zijn! En van dat besef kun je alleen maar blij worden toch?!
Dus … , doe maar of laat maar, alles is goed. Wij herkennen onszelf in de ander omdat wij allemaal precies hetzelfde zijn, opgebouwd uit een collectief van fragmenten van precies dezelfde soort. Alleen zijn sommige fragmenten voor onszelf onderbelicht geraakt of zijn we ze wat minder graag gaan zien. Pas wanneer we die schaduwstukjes elders in een positief daglicht herkennen, worden we er ons weer van bewust en kunnen we ze weer omarmen. Door, ondanks en dankzij de ander maken we weer connectie met een stukje in onszelf. En dat te weten, maakt mij blij! 🙂