Wanneer het niet lijkt te lukkenMede dankzij mijn coach Esther Verwoord heb ik het voorbije jaar ontzettend veel geleerd over wat trauma is, hoe het zich in je nestelt en wat het met je doet. Met die informatie begreep ik ook hoe je er weer vrij van kunt zijn: door jezelf eerlijk en met aandacht, liefde en geduld te benaderen, kom je een heel eind. Wanneer ik een naar gevoel ervaar, probeer ik het eerst waar te nemen: waar voel ik het en hoe voelt het? Dan vraag ik me af wat er aan vooraf ging, wat het gevoel triggerde? Vaak is dat een vervelende gedachte. Die gedachte komt er meestal niet door wat er op dat moment gebeurt, maar wel doordat ik een huidige situatie ophang aan een gelijkaardig moment uit mijn verleden. Dat onderzoek ik dan. Wat gebeurde er toen waardoor ik me nu zo naar voel en is dat nare gevoel op dit ogenblik in mijn leven nog relevant? Zo kan het zijn dat iemand iets tegen je zegt dat je in gedachten terugkatapulteerd naar jouw vijfde levensjaar en je weer net zo bang en hulpeloos doet voelen als toen. Dan kun je bedenken dat je nu geen kleuter meer bent en best voor jezelf kunt opkomen. De conclusie is dan gauw gemaakt: het nare gevoel van vandaag is niet meer van toepassing en kan ... oplossen. Magisch, zo lijkt het wel. Toch zijn er natuurlijk ook momenten - véél momenten - waarop ik minder aandachtig ben of wanneer het nare gevoel zo sterk is dat ik het tóch de bovenhand laat nemen. Dat gebeurt. Maar ook daar weet ik nu een uitweg. Terwijl ik mezelf vroeger ook nog eens oeverloos op mijn kop zou geven omdat ik mezelf 'weeral eens had laten gaan', houd ik tegenwoordig even HALT. Ik roep mezelf letterlijk een halt toe. Ergens in de verte hoor ik dan wel het oordeel dat klaarligt, maar ik beslis er niks mee te doen. Elke gedachte die mij op één of andere manier kleiner maakt dan de persoon die ik ben laat ik passeren en ik spreek mezelf toe met woorden als: 'Het is ok nu. Hier en nu is het ok.' Want NU is het enige moment dat telt, NU kun je ALLES veranderen, en elke NU die volgt opnieuw. Ik beschreef dit vandaag ook in een gedicht. Je leest het hieronder. Wees lief voor jezelf. Je verdient het. NU! 🙂 You (k)now
0 Reacties
Trauma kan beduidend onbeduidend zijn.Afgelopen vrijdag nam ik afscheid van mijn tante X., mijn vaders oudste zus. Hoewel de beslissing om op haar begrafenis aanwezig te zijn voor mij verstandelijk vanzelfsprekend leek, was het dat emotioneel allerminst: mijn vader had zo lang ik het me kan herinneren met zijn broers en zussen op voet van oorlog geleefd. En die destructieve energie had ruim 40 lange jaren op mij afgestraald.
Ik herinner me levendig hoe tante X. bij ons thuis in de eetkamer een haast wanhopige laatste poging deed om door mijn vaders harde bolster te breken en hem de hand te reiken, maar tevergeefs. De muur waarop ze botste gaf niet mee. Mijn vader veegde koppig elke goede intentie van de tafel en verbood mij en mijn zus diezelfde avond ooit nog enig contact met onze tantes en nonkels te onderhouden. Gaandeweg en onvermijdelijk erfde ook ik de idee dat ik geen ‘volwaardig’ deel uit maakte van mijn familie aan vaders kant.
Dat dreigende contactverbod heb ik nooit gehoorzaamd. Sporadisch zag ik mijn neven, nichten, nonkels en tantes wel. Eén keer om de tientallen jaren, tijdens een trouwfeest, een zeldzaam samenzijn of een toevallige ontmoeting. Toch bleef de twijfel of ik er wel écht bij hoorde en dus reed ik met een bang hart en een bak vol traumasporen die zich in alle hevigheid weer aan me opdrongen, naar de kerk om mijn tante voor een laatste keer te groeten. Ik confronteerde mezelf, alleen. Mijn vader koos er nadrukkelijk consequent voor om er niet bij te zijn. Al gauw voelde ik me triest in zijn plaats. Triest om alles wat ik die dag mocht ontvangen en waar hij met zijn afwezigheid jarenlang ostentatief ‘neen’ tegen had gezegd, vandaag alweer: liefde, genegenheid, oprecht verdriet, oprechte blijdschap, oprechte interesse, een luisterend oor … Haaks op elk angstig oordeel dat enkele uren voordien nog in alle heftigheid in mijn lijf had opgespeeld, voelde ik mij heel welkom daar in die kerk, op dat kerkhof en aan die koffietafel. Ik voelde mij geliefd, geliefd om wie ik was, omdat ik er was zoals ik was. Ik begreep dat er verschillen waren, verschillen in mening, in uiterlijk en in doen. Maar wat ik heel helder en intens besefte was dat DAT ER HELEMAAL NIKS MEER TOE DEED! Al die verschillen waar ik zo bang voor was geweest losten op in het niets alleen door mijn aanwezigheid. Hoewel de Limburgse vlaai wellicht ook een welkome bijdrage leverde 😉. Mijn tante werd die dag omschreven als iemand die er altijd naar had gestreefd om mensen samen te brengen. Ondanks de weinige keren waarop ik haar in dit leven heb mogen ontmoeten, is zij daar die vrijdag absoluut in geslaagd! |
Ann Grutmanis een Vlaamse voice-over en voicecoach. Ze werkte jarenlang voor Radio2, 4fm (nu JOE) en VIJF en leent haar stem aan bekende merken als Belfius, Tuï, Philadelphia, Starbucks en Ixina. lees meer
Mei 2022
categorieën |