Verborgen Gebroken
  • Welkom!
  • Traumalog
  • Tra(u)wanten
  • Traumawijs
  • Contact

nu is het enige dat telt

9/21/2021

0 Reacties

 

Wanneer het niet lijkt te lukken

Mede dankzij mijn coach Esther Verwoord heb ik het voorbije jaar ontzettend veel geleerd over wat trauma is, hoe het zich in je nestelt en wat het met je doet. Met die informatie begreep ik ook hoe je er weer vrij van kunt zijn: door jezelf eerlijk en met aandacht, liefde en geduld te benaderen, kom je een heel eind. 
Wanneer ik een naar gevoel ervaar, probeer ik het eerst waar te nemen: waar voel ik het en hoe voelt het? Dan vraag ik me af wat er aan vooraf ging, wat het gevoel triggerde? Vaak is dat een vervelende gedachte. Die gedachte komt er meestal niet door wat er op dat moment gebeurt, maar wel doordat ik een huidige situatie ophang aan een gelijkaardig moment uit mijn verleden. Dat onderzoek ik dan. Wat gebeurde er toen waardoor ik me nu zo naar voel en is dat nare gevoel op dit ogenblik in mijn leven nog relevant?
Zo kan het zijn dat iemand iets tegen je zegt dat je in gedachten terugkatapulteerd naar jouw vijfde levensjaar en je weer net zo bang en hulpeloos doet voelen als toen. Dan kun je bedenken dat je nu geen kleuter meer bent en best voor jezelf kunt opkomen. De conclusie is dan gauw gemaakt: het nare gevoel van vandaag is niet meer van toepassing en kan ... oplossen. Magisch, zo lijkt het wel.
Toch zijn er natuurlijk ook momenten - véél momenten - waarop ik minder aandachtig ben of wanneer het nare gevoel zo sterk is dat ik het tóch de bovenhand laat nemen. Dat gebeurt. Maar ook daar weet ik nu een uitweg. 
Terwijl ik mezelf vroeger ook nog eens oeverloos op mijn kop zou geven omdat ik mezelf 'weeral eens had laten gaan', houd ik tegenwoordig even HALT. Ik roep mezelf letterlijk een halt toe. Ergens in de verte hoor ik dan wel het oordeel dat klaarligt, maar ik beslis er niks mee te doen. Elke gedachte die mij op één of andere manier kleiner maakt dan de persoon die ik ben laat ik passeren en ik spreek mezelf toe met woorden als: 'Het is ok nu. Hier en nu is het ok.' Want NU is het enige moment dat telt, NU kun je ALLES veranderen, en elke NU die volgt opnieuw. 
Ik beschreef dit  vandaag ook in een gedicht. Je leest het hieronder. Wees lief voor jezelf. Je verdient het. NU! 🙂
Foto
Foto

You (k)now

​You ‘ve grown.
You know you do,
when you meet your-self
with compassion, patience and care.
In that very moment,
again and again …
you regard yourself
ever aware.
Old patterns knock at your door,
unforeseen and quite uninvited.
In that very moment
how do you respond,


do you let yourself slip
and get frightened?
Do you lose yourself
in the rage?
You might even curl up in torment,
but then again
you find yourself, here.
In that very moment
again and again …
So smile, for ever aware
you KNOW what to do
with compassion, patience and care
0 Reacties

Trauma en het grote geheel

9/13/2021

1 Reactie

 

Trauma kan beduidend onbeduidend zijn.

Afgelopen vrijdag nam ik afscheid van mijn tante X., mijn vaders oudste zus. Hoewel de beslissing om op haar begrafenis aanwezig te zijn voor mij verstandelijk vanzelfsprekend leek, was het dat emotioneel allerminst: mijn vader had zo lang ik het me kan herinneren met zijn broers en zussen op voet van oorlog geleefd. En die destructieve energie had ruim 40 lange jaren op mij afgestraald.
Ergens kon ik mij voorstellen hoe papa’s onvrede er was gekomen. Eenmaal op leeftijd had mijn grootvader zich naar mij toe meermaals onverbiddelijk hard over zijn zoon uitgelaten. Dan maakte hij het meer dan duidelijk dat papa er volgens hem ‘niks van terecht had gebracht’. Vanwege zijn hoge ouderdom wist ik opa’s uitspraken licht te relativeren, maar ik begreep ook dat mijn vader nooit diens favoriet was geweest. Tot en met de dag van vandaag had hij zich benadeeld, ondergewaardeerd en wellicht ook ongeliefd gevoeld. Dat uitte zich in een levenslang ge-wedijver om bij ‘de besten’ te horen  en een onwrikbare nijd tegenover zijn broers en zussen. ​
Foto
Ik herinner me levendig hoe tante X. bij ons thuis in de eetkamer een haast wanhopige laatste poging deed om door mijn vaders harde bolster te breken en hem de hand te reiken, maar tevergeefs. De muur waarop ze botste gaf niet mee. Mijn vader veegde koppig elke goede intentie van de tafel en verbood mij en mijn zus diezelfde avond ooit nog enig contact met onze tantes en nonkels te onderhouden. Gaandeweg en onvermijdelijk erfde ook ik de idee dat ik geen ‘volwaardig’ deel uit maakte van mijn familie aan vaders kant. 
Dat dreigende contactverbod heb ik nooit gehoorzaamd. Sporadisch zag ik mijn neven, nichten, nonkels en tantes wel. Eén keer om de tientallen jaren, tijdens een trouwfeest, een zeldzaam samenzijn of een toevallige ontmoeting. Toch bleef de twijfel of ik er wel écht bij hoorde en dus reed ik met een bang hart en een bak vol traumasporen die zich in alle hevigheid weer aan me opdrongen, naar de kerk om mijn tante voor een laatste keer te groeten. Ik confronteerde mezelf, alleen. Mijn vader koos er nadrukkelijk consequent voor om er niet bij te zijn.
Al gauw voelde ik me triest in zijn plaats. Triest om alles wat ik die dag mocht ontvangen en waar hij met zijn afwezigheid jarenlang ostentatief ‘neen’ tegen had gezegd, vandaag alweer: liefde, genegenheid, oprecht verdriet, oprechte blijdschap, oprechte interesse, een luisterend oor … Haaks op elk angstig oordeel dat enkele uren voordien nog in alle heftigheid in mijn lijf had opgespeeld, voelde ik mij heel welkom daar in die kerk, op dat kerkhof en aan die koffietafel. Ik voelde mij geliefd, geliefd om wie ik was, omdat ik er was zoals ik was.
Ik begreep dat er verschillen waren, verschillen in mening, in uiterlijk en in doen. Maar wat ik heel helder en intens besefte was dat DAT ER HELEMAAL NIKS MEER TOE DEED! Al die verschillen waar ik zo bang voor was geweest losten op in het niets alleen door mijn aanwezigheid. Hoewel de Limburgse vlaai wellicht ook een welkome bijdrage leverde 😉. Mijn tante werd die dag omschreven als iemand die er altijd naar had gestreefd om mensen samen te brengen. Ondanks de weinige keren waarop ik haar in dit leven heb mogen ontmoeten, is zij daar die vrijdag absoluut in geslaagd! 
1 Reactie
    Picture

    Ann Grutman

    is een Vlaamse voice-over en voicecoach. Ze werkte jarenlang voor Radio2, 4fm (nu JOE) en VIJF en leent haar stem aan bekende merken als Belfius, Tuï, Philadelphia, Starbucks en Ixina.
    Ze is mama van Viktor (16) en Sam (10).
    Hier vertelt Ann over haar leven met en herstel van jeugdtrauma. Zo wil ze de (h)erkenning vergroten en hoop brengen in een wereld waarin trauma en stress onze belangrijkste en meest miskende ziekmakers zijn.

    lees meer

    Mei 2022
    Maart 2022
    September 2021
    Juli 2021
    Mei 2021
    April 2021
    Maart 2021
    Februari 2021
    Januari 2021

    categorieën

    Alles

    RSS-feed

Picture

Ann Grutman

+32 495 50 84 00 
Barenbergseweg 46
3290 DIEST (B)
ann.grutman@telenet.be

VoiceOver | VoiceCoach

www.anngrutman.be
BTW: BE 0707 449 110
© COPYRIGHT 2021. ALL RIGHTS RESERVED.
  • Welkom!
  • Traumalog
  • Tra(u)wanten
  • Traumawijs
  • Contact