Met mijn ogen dicht

Mijn 'Blind Audition' voor The Voice van Vlaanderen: de ultieme yoga-oefening.

​​Mijn relatie tot ‘angst’ is eerder dubbelzinnig: enerzijds vind ik het rotvervelend dat deze beklemmende emotie te pas en – vooral – te onpas opduikt en anderzijds besef ik dat het wellicht mijn grootste drijfveer is. Meer dan eens was het de angst die mij dreef om de confrontatie te zoeken met datgene wat me zo bang maakte en zo weer wat dichter bij mijzelf te komen. Toch had ik mij ooit stellig voorgenomen dat een ‘Blind Audition’ voor ‘The Voice van Vlaanderen’ het nooit van mijn hypergevoelige en snel overweldigde ik zou halen en dus een absolute ‘no go’ was.
Tot … mijn mailbox me in september 2019 toefluisterde dat ‘mijn auditiefilmpje de jury alvast aangenaam had verrast’ en ik naar de volgende ronde mocht! Bij het zien van dat bericht leverde mijn lijf een instant mengeling van verrukte euforie, angstige vertwijfeling en pure verbazing af. Vanwege de ‘no go’ wist ik wel zeker dat ik nooit een auditiefilmpje had gestuurd. Kordaat wees mijn buikgevoel in de richting van mijn yoga-lerares en coach, Esther Verwoord.

Eenmaal mijn vermoeden bevestigd, restten me nog de twijfel en de euforie. Haaks op mijn eerder gemaakte voornemen en omdat ik dat meestal al zo had gedaan, wist ik dat de twijfel het ook deze keer dan maar zou moeten uitzitten. Ik zou de ‘no go’ met beide handen aangrijpen als ware het een yoga-oefening. De ultíeme yoga-oefening, met als studieobject mijzelf, mijn acties en reacties en als enige intentie, AANWEZIG zijn.
Dat die aanwezigheid pittig zou aanvoelen onder de studiolampen aan de Medialaan, was wel zeker. Het is niet omdat mijn brein beseft dat ik iets kan, dat mijn lichaam dat weten volgt. Het is niet omdat ik een enorme goesting voel om iets te doen dat mijn lichaam die actie als veilig ervaart. Zo werkt dat wanneer je nog met traumasporen zit. En ik werd er tijdens mijn ‘Blind Audition’ – hét moment waar ik vanaf die ene septemberdag naarstig naar toe had gewerkt – nog eens heel resoluut op gewezen: 30 seconden voor ik het podium op moest, doofde het licht in mijn hoofd en speelde ik mijn volledige tekst kwijt - BAM, ABRACADABRA  en WEGISWEG!
Op enkele luttele passen van een bomvolle zaal, annex camera’s voelde het of mét de zinnen waar ik plots koortsig naar op zoek moest, al het leven uit mijn kleine lijf verdween. Ik werd letterlijk gesaboteerd door mijn autonome zenuwstelsel dat het hele showgeweld abrupt als ‘onveilig’ bestempelde: ik ‘bevroor’.
Achteraf beschouwd kwam de plotse black-out niet echt als een verrassing. Wanneer ik in mijn jongere jaren op een podium stond, had ik mijn teksten altijd al binnen handbereik gehouden. Soms kleefde ik in centimeters groot uitgeschreven zinnen op de scène voor me in de hoop niet op mijn wankele, getraumatiseerde zelf te moeten terugvallen. Ik stelde me dan voor hoe een eensgezind publiek in een bulderlach zou losbarsten omdat ik niet kon wat ik ‘pretendeerde’ te kunnen, omdat ik niet ‘perfect’ was, maar onfeilbaar menselijk! En die angst maakte dat ik me verschrikkelijk onveilig voelde op een moment waarop ik eigenlijk het beste van mijn kunnen wilde tonen: een schizofrene situatie.
Net daarom was zo’n ‘Blind Audition’ voor mij bij voorbaat altijd al een ‘no go’ geweest. En nu stond ik daar. Ik voelde hoe mijn lichaam beefde, mijn benen haast oncontroleerbaar. De microfoon bleef op de standaard, omdat ik hem niet zichtbaar mee durfde laten trillen. Ik voelde hoe mijn gelaat zich opspande terwijl ik bibberend woorden tot zinnen vormde en er alles aan deed om ze op de juiste toon en met de juiste emotie en beheersing in de richting van de microfoon te sturen. En stilaan … merkte ik dat het lukte en dat ik er zelfs een zeker plezier in kreeg. Ik stond daar, verdorie, ik STOND daar, ik was AANWEZIG!
‘Try to catch a deluge in a paper cup’, zong ik vast overtuigd vanuit mijn hollende hart. En zo voelt het nu ook. Esther’s resoluut liefdevolle por wees me onherroepelijk meer mijn richting in. Naar daar waar ik moet zijn om het meest wezenlijke stukje binnen mijzelf optimaal tot zijn recht te laten komen. Diep in mij brandt het vuur. Iets in mij is volmaakt overtuigd: ‘hier BEN ik, AANWEZIG!’
Gedreven door die oerkracht blijf ik gaan. Vaak voorzichtig aftastend, maar meestal puur op mijn gevoel, voorruit met mijn ogen dicht, zoals Doe Maar het – nog steeds (!) - zingt. Soms fluit mijn lichaam me terug. Onvermijdelijk. En maar goed ook. Het haalt mijn voeten weer naar de grond en stimuleert me om te aarden, ademen, rusten,  eten, drinken, te zorgen voor mij(n) zelf. Onvermijdelijk fluit mijn lichaam mij soms terug. En dan weet ik weer: ongeacht elk avontuur, het blijft een yoga-oefening. 
​

> Na mijn Blind Audition koos Laura Tesoro me voor haar team. Dat moment kun je herbeleven op VTMGO, Af. 2, deel 2 of via deze link. 
> Mijn performance voor Team Laura - een jazzy cover van 'Seven Nation Army' - herbekijk je ​hier.